Jednom si ljude gledo u nizini,
I da l’ se dim gdje crni, borci jezde;
Sad novim okom ti promatraš zv’jezde
Daleke i tihe nebu u visini.
Pred tobom dni nam, što zla kob ih takla,
Stajahu i tad teški, ko ukleti:
Vrte se sad repatice i planeti
Pred tvojom oštrom zjenicom od stakla.
Tornju naš drevni, u što se to dade?
Što pođe u sanjare i pjesnike?
Ne mari sv’jet za nebeske zrenike.
Kroz tebe roj da zv’jezda na grad pade,
Za nas bi bile nekog sv’jetla mrvice
I svjećice za božićno nam drvce.
Vladimir Nazor, 1939.
